Επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του πανεπιστημίου Μακεδονίας αναγορεύθηκε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, σε ειδική εκδήλωση στο αμφιθέατρο τελετών του ιδρύματος.

Ο πρύτανης του πανεπιστημίου Μακεδονίας, Αχιλλέας Ζαπράνης τόνισε ότι ο κ. Παυλόπουλος με το έργο και τη δράση του υπηρετεί την ομόνοια και την ενότητα των Ελλήνων. Πρόσθεσε, δε, ότι η εκλογή του σε μια κρίσιμη εποχή, με ευρύτατη αποδοχή, διασφαλίζει την ισορροπία και τον σταθερό πλου σε τρικυμιώδη θάλασσα.

Στους δεσμούς φιλίας που τον συνδέουν με τον τιμώμενο, με τον οποίο συνεργάστηκε την περίοδο που ήταν υπουργός Εσωτερικών και ο ίδιος περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, αναφέρθηκε ο πρόεδρος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων, Γιώργος Τσιότρας.

Χαρακτήρισε τον κ. Παυλόπουλο πραγματικό ηγέτη, επισήμανε ότι αποτελεί έναν από τους διαπρεπέστερους καθηγητές νομικών σπουδών σε Ελλάδα και Ευρώπη και πρόσθεσε ότι ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας οι παρεμβάσεις του για τα εθνικά θέματα δείχνουν ότι βλέπει το δάσος και όχι το δέντρο.

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο κ. Παυλόπουλος ευχαρίστησε τις αρχές του πανεπιστημίου για την τιμή που του έκαναν και για την ευκαιρία που έδωσαν να επιστρέψει στον ακαδημαϊκό χώρο.

Επισήμανε ότι ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάθε μέρα ζει με την αγωνία της επόμενης και ευχήθηκε να του πουν επαινετικά λόγια και στο τέλος της θητείας του γιατί, όπως είπε, ?ιδίως στην πολιτική, τα στερνά τιμούν τα πρώτα?.

Το θέμα ?Η κοινωνικοοικονομική ?ιδεολογία? του Συντάγματος? ανέπτυξε στην ομιλία του ο κ. Παυλόπουλος.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογράμμισε ότι το Σύνταγμα είναι κανόνας δικαίου και έχει αμφίδρομη σχέση με την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα: προκύπτει από αυτήν και ταυτόχρονα η εφαρμογή του παράγει αποτελέσματα που την επηρεάζουν.  Από τη στιγμή που το Σύνταγμα απηχεί την κοινωνική πραγματικότητα είναι φυσικό να απηχεί και μια ιδεολογία και αυτή, σύμφωνα με τον κ. Παυλόπουλο είναι ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός με κοινωνικό πρόσωπο. Η ελεύθερη οικονομία είναι ο κανόνας, ωστόσο το κράτος παρεμβαίνει όταν το σύστημα δεν είναι σε θέση να αυτορυθμιστεί. Ο κρατικός παρεμβατισμός είναι περιορισμένος τόσο χρονικά όσο και προς το αντικείμενο.